عسل ماده ایست ملین و کمک کننده به هضم غذاها که مصرف اندک، ولی دایمی آن برای فعالیت طبیعی دستگاه گوارش توصیه شده است. عسل با داشتن آهن و منگنز بالا به عمل هضم کمک می کند و از ترشح اسید اضافی ممانعت می کند (زیرا خود اسیدی است) عسل با سایر خواصی که دارد، به طور غیر مستقیم باعث تنظیم ترشح شیره معده می شود و به عنوان یک مرهم موجب التیام زخم های معده می شود.
در واقع اثر التیامی عسل روی زخم های معده به علت ایجاد آرامش عصبی در فرد مصرف کننده عسل است. زیرا بیشتر زخم های معده و اثنی عشر منشا عصبی دارند. اثر التیام بخشی زخم های معده، اثنی عشر و روده، با یک رژیم منظم عسل و تحت نظر پزشک توسط دانشمندان علم تغذیه و پزشکان مورد تایید است.
